شفق قطبی

قبلا هم که هی تکرار می‌کردید که این ماه‌گرفتگی تا فلان سال دیگه هم رخ نمیده پس برید حتما ببینید! قاعدتا اجرام باید به انسان سجده می‌کردند، ولی برعکس شد. هنوز انسان سجده می‌کنه به اجرام! نه آقا، این ما نیستیم که باید شاهد اون‌ها باشیم، اون‌ها باید شاهد ما باشند. به من چه که ماه تاریک یا آسمان سرخ میشه؟ هزاران بار دیگه هم شده و خواهد شد. من نباید جشن بگیرم که ماه تاریک یا آسمان سرخ رو دیدم. ماه و آسمان باید جشن بگیرند که من رو دیدند. افتادن سایه روی یک جرم در این دوره زمانی که اتفاق نیست. زنده بودن من در این دوره‌ی زمانی یک اتفاقه! اونی که هیچ‌وقت تکرار نمیشه منم!

این روزها که می‌گذرد...

روزهای بسیار تاریکی می‌گذرند. احساس می‌کنم کسی هستم که یک جنس اشتباه را به یک باند خلاف‌کار فروخته. یعنی هم پلیس به دنبال دستگیری من است، چون با خلاف‌کارها معامله کرده‌ام، و هم آن باند خلافکار، چون جنس اشتباهی بهشان داده‌ام، و هیچ‌کدام بر دیگری ارجحیت ندارد. چون بین پلیس‌ها هم مأموری هست که از من کینه‌ی شخصی دارد و کاملا آماده‌ است قوانین پلیس را هم برای اذیت کردن من دور بزند. بیرون که می‌روم و همان کارهای تکراری و همیشگی را که می‌کنم، انگار در این موقعیت فرو رفته‌ام. طوری که انگار هر دوربین مداربسته‌ای، به پلیس‌ها یا خلاف‌کارها گزارش می‌دهد و هر ره‌گذری، آدم آن‌هاست.

این روزها که می‌گذرد...

ما هم مثل تمام جوان‌های دنیا، دوست داشتیم که در دانشگاه درگیر مباحثات و مجادلات تئوریک باشیم، رشته‌های هنری و ورزشی را دنبال کنیم، عاشق شویم، ازدواج کنیم، پدر و مادر باشیم و با دنبال‌ کردن آرزوها و لذت‌ها هوای زندگی را استنشاق کنیم؛ اما وقتی دشمن پشت دیواره‌های شهر ایستاده، فقط دو راه در پیش است. یا باید دست بچه‌ها را بگیریم و از تونل‌های زیر شهر فرار کنیم، که کاملاً ممکن است صبح فردا که به اندازه‌ی کافی دور شدیم، توسط سربازان دشمن غارت و یا اسیر شویم، یا حیوانات ما را بدرند و ببلعند. یا نه، باید زره بر تن کنیم و مقابل دروازه‌ی شهر منتظر بمانیم تا با دژکوب در را بشکنند و با دشمن روبرو شویم. بین این دو راه، فرق که هست؛ اما هر کدام را که انتخاب کنیم، یک چیز قطعی‌ست؛ باید همه‌ی رویاهایی را که تا الان برای زندگی خودمان و یا دیگران داشته‌ایم، به تمامی دور بریزیم.